Książka PRL - i strasznie, i śmiesznie pokazuje jasne i ciemne strony tego okresu, wszystko okraszone dowcipami i anegdotami z tych czasów. Śmiech i żarty były bowiem rodzajem muru obronnego, swoistej zapory chroniącej przed okropnościami i wszelkimi niedogodnościami tego okresu, jak również przed szarzyzną dnia codziennego. Pokazano tutaj terror i metody komunistów wzorowane na tych, które wcześniej opracowano w Związku Radzieckim i pod jego dowództwem, konieczność reglamentacji towarów, kolejki i permanentne braki w zaopatrzeniu, gnębienie przejawów prywatnej inicjatywy, ale również rozwój kultury w tych czasach. Sporo miejsca poświęcono socrealizmowi, który miał być nowym, oczywiście lepszym nurtem współczesnej sztuki i odejściu od tego nurtu na rzecz rozwoju filmu, teatru i literatury, na ile pozwalała na to cenzura. Społeczeństwo obchodziło dzień kobiet i maszerowało w pochodach pierwszomajowych, zmuszane i motywowane do świętowania, odciągane od Kościoła, poddawane indoktrynacji od przedszkola, jednocześnie z zapałem i autentycznym zaangażowaniem odbudowujące stolicę i budujące tysiąc szkół na tysiąclecie Polski. Publikacja pokazuje, jakimi metodami podporządkowywano sobie ludzi, tępiono wolność słowa, nie pozwalano słuchać muzyki pochodzącej ze zgniłego zachodu , wmawiano ludziom, że jest coraz lepiej, chociaż gospodarka się waliła i brakowało wszystkiego. Monopol państwowy w najlepsze zarabiał na produkcji wódki i fatalnej jakości papierosach, nie bacząc na zdrowie swoich obywateli, choć formalnie walczył zarówno z uzależnieniem od papierosów, jak i alkoholizmem. Książka pokazuje problemy tego okresu, ale autorka zdaje sobie sprawę, że w pamięci wielu ludzi wydaje się on najcudowniejszy, ponieważ był czasem ich młodości.