Mrówka to niezaprzeczalnie jedno z najszlachetniejszych, najmiłosierniejszych, najbardziej oddanych, wspaniałomyślnych i altruistycznych wśród stworzeń, które bytują na naszej planecie. Mamy tu do czynienia z rzecząpospolitą wysoce idealną, której my ludzie ? niestety ? nie znamy, z rzecząpospolitą matek. Chociaż bezpłciowe, są z obowiązku ożywione głębszym i gorętszym poczuciem macierzyństwa, niż właściwe rodzicielki. Nigdzie w przyrodzie nie znajdziecie równie płomiennego uczucia macierzyństwa. Kwoka broni swych kurcząt przed każdym niebezpieczeństwem, ale nie zdradza miłości ku jajom, które znosi. Urwij odwłok mrówce-robotnicy, która stara się uratować kokon, odetnij ? jeśli będziesz miał wstrętną odwagę to uczynić ? dwie tylne nogi, a ona na czterech nogach, które jej pozostały ? nie wypuszczając swego drogiego ciężaru i wlokąc swe wnętrzności ? gdyż zdolność zachowania życia jest u niej równie niesłychana jak miłość ? pójdzie dalej i zginie dopiero wówczas, gdy larwa lub poczwarka znajdzie się w schronieniu. W tym heroicznym matriarchacie każdy osobnik z całym oddaniem spełnia swój obowiązek ku pożytkowi wszystkich, jak gdyby społeczeństwo składało się z niego jednego.