Przez czternascie miesiecy, od momentu zdiagnozowania choroby az do smierci, Anatole Broyard prowadzil dziennik, którego fragmenty wraz z wczesniejszym, równiez autobiograficznym szkicem Co powiedzial cystoskop , oraz literackimi tekstami o smierci zlozyl sie na niewielki, lecz poruszajacy tom esejów Upojony choroba. Jezyk smierci rozczarowuje banalem. Wydaje sie, ze umieramy, powielajac klisze , napisal. W swojej wlasnej walce z choroba - a wkrótce takze z nieuchronnie zblizajaca sie smiercia - udalo mu sie jednak zdobyc na intelektualna dyscypline, dzieki której odrzucone zastalo tak rozczarowanie, jak i stereotyp. Broyard do konca pozostaje przenikliwy, ironiczny, uwazny. Nie jestem lekarzem, w role pacjenta takze dopiero sie wprawiam. Ale jestem krytykiem i jako chory w stanie krytycznym, powinienem spozytkowac mój zawód . Upojony choroba nie jest glosem rozpaczy, niezgody i gniewu, nie jest tez ckliwa, pelna meczenstwa pochwala rezygnacji. Jest zapisem tego, jak spokojny umysl zwraca sie przeciwko bolesnej surowosci i pospiechowi smierci.
Egzemplarze powystawowe - mogą zawierać zbite rogi, rozdarcia, przybrudzenia,rysy