Miłośnicy prostoty języka i surrealistycznej wyobraźni Jacka Napiórkowskiego aż siedem lat czekali na nowy tomik jego wierszy. Udając jednorożce to zbiór około trzydziestu tekstów, w których świat rozsypuje się na kawałki i układa na nowo w abstrakcyjne, nadrealistyczne obrazy.
To poezja pozornie lekka ? autor nie szuka jednoznacznych odpowiedzi, raczej namawia, by zanurzyć się w życiu, skupić się na doświadczaniu różnych stanów świadomości i poczuć, jak bilans staje się balansem. W tomie znajdziemy również teksty, które możemy uznać za ? w nieoczywisty, charakterystyczny dla Napiórkowskiego sposób ? zaangażowane. Pojawiają się w nich wątki społeczne i ekologiczne czy też dezyderaty dotyczące sztuki dobrego życia:Do ***Ziemiórkiświecące larwy z Nowej Zelandiidowodzą że obce światłomoże byćnajniebezpieczniejszą przynętąi zasadzkądlatego świeć swoimmasz jenawet kiedy wydaje ci sięże je zgubiłeśpozwól niepostrzeżeniewymaszerować z siebieobcym ciemnym wojskomidź ze sobąramię w ramiębark w barkjak kochający siebie brat