Autorka Ewa Kosim należy do nurtu poetek, które swoją surową formą wiersza onieśmielają czytelnika i jednocześnie przyciągają go do siebie. Poznając jej teksty wyobrażamy sobie Ewę jako kobietę pełną tajemnic, z nutką smutku w tonacji głosu i iskierką zadumy w oczach. Czy tak jest? Nie wiem. Pozostawiam to ocenie czytelnika. Jedno jest pewne. Jej teksty są delikatne, ulotne, kobiece. Można by pomyśleć, że poetka pisze nie chcąc nikogo urazić, a smutek i melancholia jej wierszy, to tylko echo tego, co się wokół niej dzieje. Jakby chciała zawołać Widzicie, tyle zła, ja je czuję, boli mnie. Ale kocham i chce być kochana. Wierzę w dobro. Wierzę w jasną stronę księżyca.