W MOSKWIE NIE SŁYCHAĆ PŁACZUTa książka nie jest reportażem, chociaż wszystko, co w niej opisałem, zdarzyło się naprawdę. Dzieje się przy kawiarnianym stoliku w Moskwie i na wojnach, które Rosja toczy przez ostatnie lata. Opisywałem je jako dziennikarz. Oglądałem z bliska. Na wojnach giną ludzie, a równie cze?sto ginie przyjaźń Stolik z widokiem na Kreml to tez? historia grupy przyjaciół, którzy przestali nimi być. Ktoś z nich zapytał, dlaczego właściwie pisze? książkę o Rosji. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Może po prostu chciałem się poz?egnać.
PAWEŁ RESZKAPaweł Reszka – dziennikarz, korespondent wojenny (m.in. w Gruzji i Ukrainie), autor bestselerowych książek. Współpracował z Rzeczpospolita? jako korespondent w Moskwie, był szefem działu s?ledczego w Dzienniku. Pisał dla Tygodnika Powszechnego ?i Newsweeka Polska. Od 2019 r. jest dziennikarzem tygodnika Polityka. Jego najgłośniejsze książki to m.in. Mali bogowie. O znieczulicy polskich lekarzy, Chciwość. Jak nas oszukują wielkie firmy, Czarni. Dwukrotny laureat prestiżowej Nagrody Radia ZET im. Andrzeja Woyciechowskiego (2010 i 2022 r.). Otrzymał również Nagrodę Specjalna? Radia ZET Dziennikarz Dekady (2019 r.). Był wielokrotnie wyróżniany i nagradzany w konkursie Grand Press.
Siedzieliśmy z M. przed telewizorem. Herbata. Fotele.?
W wiadomościach ktoś mówi, z?e zaczęły się rozmowy Rosja – Japonia. I z?e może ich wynikiem be?dzie podpisanie traktatu pokojowego.– Może oddacie im jedna? z Wysp Kurylskich i podpiszecie pokój?– Jak to oddacie wyspę??– Jaka?s? pusta? wyspę, bezludna? w zamian za pokój.?
M. popatrzyła na mnie jak na wariata. Os?wiadczyła, z?e na pewno w ziemie? wyspy, która? chce? podarować Japończykom, wsiąkała krew jej przodków.– Nawet nie wiesz, gdzie to jest!?– Gówno! Z?adnej wyspy nie oddamy.
U M. czułość do mnie przestawała obowiązywać, gdy tylko rozmowa zaczynała schodzić w rejon geopolityki.
Pomyślałem, z?e to, co się stało, unieważnia cała? przeszłość. Dla mnie Rosja popełniła samobójstwo. Myślę, z?e teraz ?i ona jest szczelnie zamknie?ta w jakimś czarnym worku. Gdyby nie była martwa, musiałaby przynajmniej zapłakać. Myślę o Rosji i nie widzę ani stołu, ani naszej ulicy, tylko czarny worek. Nic wie?cej.fragment książki