Najlepsza chorwacka powieść roku 2006. Obraz kobiecego doświadczenia wojny. Monologi trzech kobiet które być może spotykają się w barze w pewnej nadmorskiej miejscowości. Trzy opowieści przeplatają się i uzupełniają. Jedna z bohaterek mówi o walkach Chorwatów w 1995 roku pozostałe o trudnych warunkach powojennego życia. Ich wypowiedzi składają się na obraz wojny widzianej oczami kobiet. Wojny która nie jest konfliktem idei zderzeniem nacjonalizmów czy walką o wolność - miejsce ideologii zajmują tu konkrety. Wojna burzy bezpieczny porządek codzienności pokój nie przywraca tego porządku. Kobiety czują się oszukane i zdradzone odarte ze złudzeń i pozbawione nadziei. Są wściekłe i pełne bólu. Ivana Sajko pozwala im ten ból wykrzyczeć. Monologi zostały opatrzone przypisami - cytatami z artykułów prasowych urzędowych dokumentów i aktów oskarżenia wskazujących prawdziwe osoby daty i miejsca. W tej książce język fikcji przenika się z językiem faktów czyniąc ją tym bardziej gorzką i oskarżycielską. Pisanie jest dla mnie terytorium gniewu terytorium walki w której nieustannie usiłuję wymknąć się modelom i przymusom nie tylko poprzez to co piszę ale i jak piszę. Ivana Sajko Rio bar jest powieścią polifoniczną w której trzy głosy opowiadają o gnijącej stęchłej ikebanie drażliwych punktów oznak deformacji i anomalii wojny w Chorwacji a także czasu po wojnie. Zbrodnie wojenne po obu stronach panoszenie się bezkarnych kryminalistów ksenofobia krach gospodarki brak perspektyw mafijne porachunki ponure losy uchodźców i ludzi zaginionych - to tylko niektóre z tematów które porusza Ivana Sajko. Božidar Alajbegović audycja Bibliovizor III Program Radia Chorwackiego