W książce omówione zostały w układzie chronologiczno-problemowym różne aspekty polskich doświadczeń w zakresie ochrony zabytków, poczynając od jej pierwocin na początku XX wieku, przez wprowadzenie strukturalnych służb konserwatorskich, rozwinięcie na szeroką skalę praktyki ratowania zabytków po pierwszej i drugiej wojnie światowej, aż do rysujących się zadań w ostatnich dziesięcioleciach. (...) Autor rozróżnia indywidualne cechy działań konserwatorskich wynikające z tradycji regionalnych i wpływu poszczególnych ośrodków akademickich, w których kształcili się pracownicy służb ochrony dziedzictwa kulturowego. Specyfikę polską w zakresie ochrony zabytków konfrontuje z wpływami obcymi, zwłaszcza sąsiadów (także zaborców), jak również z ustaleniami i zobowiązaniami międzynarodowymi. Opracowanie dopełnia wybór ilustracji, które dostarczają naocznych dowodów na przedstawione wywody, tezy i argumenty.prof. dr hab. Wiesław J. WysockiUniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie