Dzieje wielkiego romansu Marii Walewskiej z cesarzem Napoleonem BonaparteMaria z Łączyńskich Walewska, później hrabina d’Ornano urodziła się 7 grudnia 1786 roku w pałacu w Kiernozi, niedaleko Łowicza. W dzieciństwie wraz z dwoma braćmi – później oficerami armii Napoleona – wychowywana była przez ojca Fryderyka Chopina – Mikołaja. Jako osiemnastolatkę wydano ją za mąż za wielokrotnie od niej starszego Anastazego Walewskiego z Walewic. Wychowana w kulcie Napoleona chętnie dała się namówić przyjaciółce na wspólny wyjazd pod Warszawę, by powitać niezwyciężonego. W chwili poznania pani Walewskiej cesarz stał u szczytu swej potęgi politycznej, a jako mężczyzna, znajdował się w połowie drogi życiowej. Właśnie dowiedział się, że urodził mu się syn i w tak niecodziennym nastroju spotkał śliczną młodą Marię Walewską. Oczarowany zaczął zasypywać ją kwiatami, liścikami i prezentami. Jednocześnie całe cesarskie, i nie tylko, otoczenie, starało się wywrzeć nacisk na niedoświadczoną w grach dworskich kobietę. Większości współczesnych nie mieściło się w głowie, że ktoś mógł nie ulec woli wszechwładnego władcy.Napoleon wielbił kobiety, ale tylko za wdzięki i urodę, nie znosił, gdy próbowały się wtrącać do polityki. A jednak, choć Maria nie ustawała w prośbach na rzecz Polski, związek z nią przetrwał kilka lat. Był to najdłuższy romans Napoleona.