„Pan Tadeusz” to epopeja narodowa z elementami gawędy szlacheckiej powstała w latach 1832–1834 w Paryżu. Czas akcji: pięć dni z roku 1811 i dwa dni z roku 1812. Książka ta opowiada o losach Jacka. Zakochany w Ewie Horeszkównie nie potrafił przyjąć odmowy jej ręki przez Stolnika. W czasie ataku Rosjan na zamek Horeszków zabił go w impulsie, z wściekłości, że Stolnik zwycięża. Przez to został znienawidzony i opuszczony przez dawnych przyjaciół. Skazał się na wygnanie. By ukarać się za pychę wstępuje do zakonu i przyjmuje nazwisko Robaka. Przygotował powstanie na Litwie. Chcąc wynagrodzić krzywdy Horeszkom zaopiekował się Zosią, córką Ewy. Jego życie było pełne niespodzianek.