Purnonsens, groteska i ostra satyra na instytucje publiczne, na głupotę i bezduszność ludzi mieszają się z liryzmem wspomnień i refleksji misiaPluszowy miś może być bardzo niebezpieczny. Jeśli ma marzenia i duszę. Wtedy trzeba go tropić, wysłać przeciwko niemu oddział antyterrorystyczny, skuć go kajdankami, osadzić w więzieniu i sądzić całymi miesiącami, oskarżając o 9678 zbrodni. I żądać kary śmierci.
Panie Winkie rozpoczął ostro sędzia niniejszym oskarżam pana o następujące przestępstwa. Wyliczając, za każdym razem walił młotkiem. Terroryzm. Łup! Zdrada. Łup! Spisek zmierzający do obalenia rządu Stanów Zjednoczonych. Łup! Udzielenie wsparcia finansowego zagranicznej organizacji terrorystycznej. Łup! Posiadanie materiałów, z których można skonstruować niszczycielską broń, taką jak bomba. Łup! Sto dwadzieścia cztery usiłowania zabójstwa. Łup, łup, łup, itd. Odczytanie całej listy trwało pięć godzin i czternaście minut. Podszywanie się pod kobietę. Łup! Oszustwa. Łup! Stawianie oporu podczas aresztowania. Łup! Teraz już prawie wszyscy w sądzie zasnęli, najedzeni, ukołysani monotonnym, nosowym głosem sędziego. Psucie młodzieży w Atenach. Łup! Szerzenie fałszywej doktryny, jakoby Słońce było środkiem Wszechświata, a Ziemia się kręciła. Łup! Bluźnierstwa. Łup! Winkie jednak nie spał. Spuścił tylko głowę ze wstydem i słuchał każdego słowa, nawet słów, których nie rozumiał. Uprawianie czarów. Łup! Nauczanie teorii ewolucji w szkołach. Łup! Odprawianie obrzędów satanistycznych. Łup! W oknie sali sądowej słońce chyliło się ku zachodowi, rzucając ognistą łunę na samotnego małego oskarżonego. Tworzenie niemoralnych dzieł sztuki. Łup! Rozwiązłość. Łup! I wreszcie oznajmił sędzia ze szczególnym obrzydzeniem czyny nierządne z pewnymi młodymi ludźmi w Londynie. Panie Winkie, czy przyznaje się pan do winy?
Winkie nie śmiał nawet podnieść głowy. Skoro tak mówią, pomyślał, to musi być naprawdę bardzo złym, okropnym, podłym misiem.