Václav Havel o swoich sztukach, o Hrabalu i innych czeskich pisarzach, o języku totalitaryzmu i ogłupiającej człowieka propagandzie, o czeskim teatrze, który przyczynił się do wybuchu czeskiej nowej fali filmowej. Pisane na przestrzeni pół wieku - nieznane w większości w Polsce artykuły, eseje, opowiadania i wiersze. Gdy Havel pisze o literaturze, teatrze, filmie, jest w tym wiara, że sztuka potrafi uczynić życie bardziej przejrzystym, wyznaczyć mu perspektywę zrozumienia, a nawet porozumienia. I że gdy tylko znikną zewnętrzne naciski, będziemy w stanie dostrzec w nas samych możliwości, których istnienia nawet nie podejrzewamy. Z przedmowy Andrzeja Wernera