Książka Przemysława Rojka nie jest popularną monografią naukową, ale jest czymś więcej ? jest pełnym uroku, erudycji iponowoczesnej żarliwości esejem wyposażonym we wszystkie walory tego gatunku. Autor świadomie dokonuje nie tylko subiektywizacji swego dyskursu, nie tylko interesująco osadza go w pewnej środowiskowej świadomości poetów związanych z Biurem Literackim, ale wyposaża swoje analizy także w ciekawą autoprezentację i elementy biograficzne. Swoją krytycznoliteracką pracę traktuje jako ?wydarzenie , a raczej ?spotkanie z tekstem w rozumieniu filozofii dialogu. Gesty tej poezji mają charakter ?widmowy , rozmyty, rozporoszony, niepochwytny. Autor postrzega Romana Honeta nie jako ?wizjonera braku, straty i odchodzenia , ale ?poetę bezwzględnej afirmacji życia . Pisząc o metodzie, Przemysław Rojek posługuje się terminem ?antropologia rytuału , kreśli przed czytelnikiem trzy ?współistniejące opowieści . Mowa jest zatem o:a) inscenizacji;b) widmach ic) produkowaniu znaczeń.
Twórczość Romana Honeta jest ?rodzajem obrzędowego teatru .