Ryszard Kapuściński uważał Tiziano Terzaniego za wielkiego reportera, którego twórczość można czytać jak poezję. Tiziano Terzani uważał podróżowanie za formę istnienia. Po usłyszeniu diagnozy lekarskiej, niepozostawiającej wątpliwości, że jest ciężko chory, postanawia wyruszyć w całkowicie inną niż dotychczasowe podróż. Najtrudniejszą. Gdzie każdy krok może stanowić wybór między rozumem a szaleństwem, nauką a magią. Terzani nie obawia się śmierci, jako cowiek spełniony akceptuje ją, wychodzi poza sferę materii, nie paraliżuje go strach. Towarzyszymy mężczyźnie, który dowiedział się, że jest nieuleczalnie chory, szuka sensu życia, poznaje zasady filozofii Wschodu. I choć szuka terapii, wyprawa zamienia się w podróż wewnętrzną, podróż do korzeni cowieczeństwa. To książka o Azji, Ameryce, medycynie klasycznej i alternatywnej, lecz przede wszystkim o poszukiwaniu własnej tożsamości. Wędrówka po Indiach, w tym trzymiesięczny pobyt w aśramie, sprawiają, że Terzani dostrzega duchowość tego kraju. Autor poznaje medycynę tybetańską i chińską, jogę i energoterapię. Kiedy w Himalajach przypadkowo spotyka starego mędrca, postanawia ukończyć swoją tułaczkę. Pośród ciszy wspaniałej przyrody Terzani dochodzi do wniosku, że najważniejsza jest harmonia ze światem i samym sobą: trzeba umieć patrzeć na niebo i być chmurą, trzeba ?słyszeć melodię .