Na początku był ?Mój dom . A potem ?Mój świat . Jako dziecko zaznał cudownego domu z uśmiechem matki, talerzem na stole, chlebem pieczonym przez babkę, do której jeździł na wakacje, dziadkiem zmawiającym Anioł Pański, braćmi, z którymi się tarmosił i paskiem w ręku ojca, jak było trzeba.
Pamiętał doskonale nawet zapachy paleśnickiej plebanii swego stryja.
To był ten dom, a właściwie domy rodzinne, które zbudowały Jana Górę i które do końca niósł w sobie.
Potem jego domem stał się zakon, i to tak bardzo, że nawet zdawało się, iż zapomniał o domu rodzinnym.
Ale tylko się zdawało... Cały świat stawał się jego domem.
Choć już nie ?jego , tylko ?wszystkich ? wszystkich do niego zapraszał. Bo kiedy cowiek dojrzeje, to przestaje już marzyć o domach, które minęły, choć niesie je w sobie.
Zaczyna budować domy.
A przede wszystkim staje się domem. I zaprasza gości.
A jeśli do tego ma w sobie miłość, goście wkrótce stają się domownikami.