Tom poetycki Barbary Gruszki-Zych ?Mój cukiereczek jest ważnym głosem poetki reagującej na czas pandemii i presji czasu, który w tej nowej sytuacji nagle przyspieszył w doświadczeniu społecznym i jednostkowym. Te wiersze powstały nie tylko w wyniku narzuconej z zewnątrz izolacji, ale z powodu wewnętrznej chęci pokazania świata wartości w czasach, kiedy są one stale rozmywane. Autorka, opowiadając o swoim, ale i naszym przecież życiu, zwierza się z tego co ją kształtowało, czym żyje, w co wierzy. W swoim niepowtarzalnym stylu mówi o miłości, śmierci i wszystkim co pomiędzy.
Podczas lektury tych wierszy okazuje się, że rzeczywistość, w której wszystko, wydawać by się mogło, można w każdej chwili zdmuchnąć, człowiek jako pascalowska trzcina myśląca posiada moc potrafiącą odmienić losy rozsypującego się świata. Jak czytamy w wierszu rozpoczynającym zbiorek:dwie ławeczki unosi wodanas zdmuchnął z nich wiatrtylko trzcina trzyma w pionienadłamany światAle, jak stara się przekonać ta poezja, człowiek to nie tylko jego światły umysł, ale przede wszystkim dusza nieśmiertelna, mająca wieczną perspektywę.
Przypomnijmy, że Barbara Gruszka-Zych jest poetką, dziennikarką, pisarką. Wydała ponad dwadzieścia tomików wierszy tłumaczonych na obce języki. Ostatnio ?Nie chciałam ci tego mówić (2019). Jej zbiorek ?Szara jak wróbel (2012), wybitny krytyk Tomasz Burek umieścił wśród dziesięciu najważniejszych książek, które ukazały się w Polsce po 1989. Opublikowała też zbiory reportaży ?Mało obstawiony święty. Cztery reportaże z Bratem Albertem w tle i ?Zapisz jako? , oraz książki wspomnieniowe: ?Mój poeta o Czesławie Miłoszu, ?Takie piękne życie. Portret Wojciecha Kilara a także wywiad-rzekę ?Życie rodzinne Zanussich. Rozmowy z Elżbietą i Krzysztofem . Za swoją poezję została uhonorowana między innymi nagrodą ks. Jana Twardowskiego oraz wielokrotnymi nominacjami do nagrody ?Orfeusz , a w tym roku została nominowana do nagrody dziennikarskiej ?Ślad .