Minima aesthetica nie chce - jak tradycyjna estetyka - wyręczać rozumu w jego poszukiwaniach tego, co źródłowe, istotowe, ontologicznie fundamentalne. Rezygnuje ona z tej roli, oferując w zamian nowy typ wrażliwości. Zatrzymuje się na tym, co faktyczne, zjawiskowe, fragmentaryczne, przemijające, kontyngentne, wewnętrznie nietożsame. Na tym, co stanowi odpowiedź na wyzwania współczesnej kultury, między innymi - na przemiany zachodzące we współczesnej sztuce.