Pierre de Coubertin (1863?1937) swoją działalnością pisarską i organizacyjną tworzył ?symfonię pedagogiczną składającą się z dwóch części: igrzysk olimpijskich i reformy oświaty. Pierwsza z nich ?poszybowała przez świat jak błyszczący sterowiec , druga (niedokończona) ?torowała sobie drogę jak kret .
Tytuł książki sugeruje, że jeśli współczesna edukacja olimpijska uwzględni postulaty pedagogiki międzykulturowej, będzie dokończeniem tej pedagogicznej ?symfonii . Zaproponowany przez Autorów termin ?międzykulturowa edukacja olimpijska ma podkreślać, że edukacja olimpijska już w swojej istocie, a zwłaszcza ze względu na historyczne intencje twórcy olimpizmu ? Pierre?a de Coubertina ? musi mieć charakter międzykulturowy.
Sto lat temu restaurator igrzysk olimpijskich nie używał jeszcze tego określenia, bo wypracowano je na gruncie pedagogiki dopiero w drugiej połowie XX w. Autorzy stosują je, ponieważ międzykulturowość jest warunkiem sine qua non edukacji olimpijskiej. Nie ma znaczenia, czy jest ona realizowana na poziomie globalnym w trakcie igrzysk, czy w małej szkole na prowincji podczas lekcji wychowania fizycznego. Wszędzie tam, gdzie powiewa flaga olimpijska, powinny unosić się duch wzajemnego szacunku dla odmienności kulturowych oraz troska o własną narodową tożsamość.