Powieść Katarzyny Pochmary-Balcer, poruszając temat sekty, który na pierwszy rzut oka mógłby wydawać się marginalny, dotyka kwestii uniwersalnych związanych z naturą ludzką. Ta świetna proza stopniowo i w sposób pogłębiony odsłania wzajemne relacje członków takiej wspólnoty, rzucając światło na ich złożone motywacje. Są wśród nich poszukiwanie remedium na doznanie straty, pragnienie zaistnienia w grupie czy potrzeba destrukcji zastanych porządków i wcześniej zadzierzgniętych więzi. Opowiadając o tych doświadczeniach, książka skłania do rozważań o kondycji i kryzysie współczesnych autorytetów, a przede wszystkim podejmuje filozoficznie znaczący problem stosunku człowieka do natury. Do największych walorów powieści należą prosta, a jednocześnie bardzo przemyślana i konsekwentnie realizowana kompozycja oraz wieloperspektywiczność narracyjna tekstu. Pod względem formalnym powieść Katarzyny Pochmary-Balcer kontynuuje tradycje prozy punktów widzenia, której kanony w literaturze polskiej wyznacza na przykład pisarstwo Wacława Berenta, a w literaturze światowej twórczość prozatorska Wirginii Woolf, Henry ego Jamesa, Josepha Conrada, a przede wszystkim dzieła Williama Faulknera.– dr hab. Żaneta Nalewajk-Turecka, Instytut Literatury Polskiej na Wydziale Polonistyki UWKatarzyna Pochmara-Balcer – urodzona w 1984 roku, absolwentka filozofii i filologii węgierskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Publikowała w Kulturze Liberalnej, Tekstualiach i Przeglądzie Powszechnym. Mieszka w Warszawie z mężem, dziećmi, psem i roślinami.