Nostalgiczny żałobny dziennik, który porusza, wciąga i rozbija codzienność.
Nieksiążka, w której matka nie jest po to, by wywoływać łzy, pobudzać czułość, ożywiać wspomnienia i wywoływać opowieści o dzieciństwie, ale jest raczej obiektem zmartwienia, przykładem, do którego inni mogą dodawać własne żałobne doświadczenia.
Bieńczyk jedno z najtrudniejszych życiowych doświadczeń zderza z myślą o literaturze.
Pisze zmartwienie. Tworzy formę literacką, która powstała niejako na skutek śmierci matki. Rodzaj eseju mocno osadzonego w kulturze przeżywanej bardzo osobiście. I choć mnóstwo tu kulturowych odniesień zrozumiałych dla czytelnika, to intymne doświadczenie utraty i zmartwienia nadaje tej lekturze tak wielkiego znaczenia.