W najmniejszej nawet rzeczy objawia się moc NajwyższegoŚwięte Księgi wielkich religii monoteistycznych są odwiecznym i ogólnoludzkim przekazem Słowa Bożego, będącym zarówno wskazaniem drogi przeznaczonej dla wszelkiego stworzenia, jak i samą drogą, po której należy kroczyć od urodzenia aż do śmierci. Dlatego tak ważne jest zastanawianie się nad znaczeniem ich treści, nie wyłącznie dla samej wiedzy, lecz głównie po to, aby wcielać ją w życie i zgodnie z nią postępować na tym świecie, wierząc, że zaowocuje to w życiu przyszłym. Każde bowiem najmniejsze nawet słowo stanowi przejaw wielkości, mądrości oraz potęgi Stwórcy. Koran, Święta Księga islamu, od kilkunastu wieków pozostaje najważniejszym wskazaniem i przewodnikiem muzułmańskiej społeczności. Jest dla niej objawieniem zesłanym przez Wszechmogącego, jedyną prawdą i niezmienny cudem, podstawą wiary oraz istnienia w czasie danym ludzkości przez Boga. Słowa Koranu towarzyszą muzułmanom przez całe życie: słyszą je zaraz po urodzeniu i w godzinie odejścia. Codziennie wypowiadają w modlitwie. Są zawsze takie same dla ubogich i bogatych, zdrowych i chorych, prostych i wykształconych. Każdy musi starać się zrozumieć ich treść zgodnie z własnymi możliwościami, aby udanie zająć i wypełnić swoje miejsce w stworzonej Bożą mocą wielkiej harmonii Wszechświata. Polski przekład Koranu, zainicjowany przez Muzułmański Związek Religijny w Rzeczypospolitej Polskiej, doczekał się już trzech wydań (MZR w RP Białystok 2018, Fundacja Dar al-Arqam Warszawa 2020, MZR w RP Białystok 2021). We wstępie do wydania drugiego czytamy: Nie ma w nim niczego, co miałoby sugerowac takie lub inne zrozumienie danego słowa, ajatu, sury. Nie ma przekonywania czytelnika, ze oto jest jedyna poprawna interpretacja, ktora nalezy przyjac bez jakiegokolwiek zastanowienia i bez zadnego sprzeciwu. Kazdy z nas musi bowiem szukac znaczenia samodzielnie, na miare własnych mozliwosci i osobistej wrazliwosci. Kazdy z nas musi czytac i zastanawiac sie nad poszczegolnymi wyrazami oraz zwrotami, aby poznac ich smak, ich sens (s. 9).