Monografia poświęcona jest komunikacji pomiędzy radą nadzorczą a zarządem w polskich spółkach giełdowych, przedstawionej z perspektywy członków rad nadzorczych. Komunikacja jest istotna dla realizacji przez rady zadań nadzorczych oraz wspomagania zarządu w realizacji misji spółki. Jak wynika z wielu badań, zarząd ma przewagę informacyjną nad radą nadzorczą i może ukierunkowywać przekazywanie informacji zgodnie z własnymi celami. Ta asymetria w przekazywaniu informacji utrudnia radom nadzorczym wykonywanie funkcji przypisanych im przez kodeks spółek handlowych i statuty spółek. Wzmaga również naturalny konflikt występujący między akcjonariuszami i menedżerami. W łagodzeniu tego konfliktu rada nadzorcza może odgrywać istotną rolę.

Celem monografii jest odpowiedź na pytania: jakimi cechami powinna się charakteryzować komunikacja między radą nadzorczą a zarządem oraz jak należy ją poprawić, aby była możliwa realizacja zadań postawionych przed radą. Na podstawie literatury przedmiotu oraz regulacji prawnych i regulacji o charakterze dobrych praktyk stworzono zestaw korporacyjnych i zewnętrznych czynników kształtujących komunikację między radą nadzorczą a zarządem w spółce publicznej. Przedstawiono wszystkie instytucjonalne formy komunikacji, starając się je ocenić i zhierarchizować, oraz opracowano typologię cech komunikacji pomiędzy radą nadzorczą a zarządem z perspektywy tejże rady.

Autor przeprowadził również pogłębione wywiady z członkami rad nadzorczych polskich spółek giełdowych, które zaowocowały propozycją rozwiązań prowadzących do poprawy procesu komunikacji, próbą określenia perspektyw modelu anglosaskiego w Polsce czy zjawiska postępującej profesjonalizacji podejścia do rad nadzorczych.

Publikacja zainteresuje nie tylko członków kodeksowych organów spółek publicznych, ale także inwestorów indywidualnych i instytucjonalnych, którzy mogą potraktować ją jako przyczynek do refleksji nad możliwościami wykorzystania potencjału rad nadzorczych.