Kodeks honorowy to publikacja, która stanowiła główną podstawę teoretyczną do organizowania pojedynków między polskimi gentlemanami w okresie międzywojennym. Znajdziemy tu informacje dotyczące obraźliwego charakteru plotki oraz krótką listę honorowych broni. Przede wszystkim zaś dowiemy się, kto zasługuje na zaszczytne miano osoby honorowej i jak postępować honorowo. Bronić w niniejszej przedmowie zjawiska średniowiecznego, jakim jest pojedynek – nie myślimy. I nie myślimy również wdawać się w aż do znudzenia częste polemiki na temat, czy pojedynek ma rację egzystencji, czy też nie – a ograniczę się do stwierdzenia, iż we wszystkich kulturalnych społeczeństwach pojedynek od szeregu stuleci istnieje, zatem jako zjawisko społeczne, mniej lub więcej szkodliwe, musi być brane pod uwagę. I co więcej: można śmiało zaryzykować twierdzenie, że tak długo pokąd prawna kultura naszych społeczeństw karać będzie czynną zniewagę gentlemana 24-godzinnym aresztem, zamienionym na 5 kor. grzywny – tak długo istnieć będzie ten rodzaj współrzędnego sądownictwa honorowego, uzupełniającego państwowy wymiar sprawiedliwości. A zdaje się, że jeszcze czas długi.Władysław Boziewicz – (ur. 1886, zm. 1946) kapitan Wojska Polskiego, autor jednej z najpoczytniejszych pozycji dwudziestolecia międzywojennego w Polsce – Kodeksu Honorowego. Boziewicz pochodził z rodziny szlacheckiej. Zainteresowany genezą i historią pojedynków na rodzimych ziemiach, a także wrażliwy na problem łamania zasad honorowego zachowania, w 1919 roku opublikował Polski Kodeks Honorowy. Współczesnym sobie przypominał, że obraza i znieważenie nieuchronnie prowadzą do egzekwowania honorowej satysfakcji. Wolumin doczekał się ośmiu wydań w ciągu kilkunastu lat; jego popularność do dziś jest świadectwem polskiego przywiązania do kultury szlacheckiej.