?Brutalna, dobitna, rozdzierająca serce . ? ?The New York Times Book Review ?Genialna, wielowymiarowa powieść . ? ?Boston Sunday Globe Kontrowersyjna malarka Elaine Risley po latach nieobecności przyjeżdża do Toronto, gdzie jest przygotowywana wystawa jej prac. Znajome domy, ulice i pejzaże utrwalone na jej obrazach wywołują fale wspomnień o dzieciństwie, które nie było jak z obrazka. Wędrówka po kraju z ojcem-naukowcem, zakazany romans z nauczycielem malarstwa i życiowym mentorem, ale przede wszystkim dziewczęca przyjaźń, która zamieniła się w okrutną obsesję. Przeszłość osacza Elaine ciasną pętlą strachu. Tak jak kiedyś. Niepokojąca, głęboka i wnikliwa opowieść o krzywdzie i szukaniu tożsamości ? córki, kochanki, artystki i kobiety.?Na chodniku leży ciało. Ludzie je omijają, patrzą pod nogi, patrzą w bok, idą dalej. Kiedy się do mnie zbliżają, na ich twarzach dostrzegam tę minę, która mówi: nie moja sprawa. Podchodzę do ciała ? to kobieta. Leży na wznak, spogląda prosto na mnie. ? Proszę pani ? odzywa się. ? Proszę pani, proszę pani. Pani ? słowo o tysiącu znaczeń. Jaśnie pani, Czarna Pani, to prawdziwa wielka pani, koronki starszej pani, słuchaj, moja pani, no i gdzie się pani pcha, dla pań, przekreślone szminką i zastąpione słowem ?kobieta . Wciąż jednak jest ostatnie słowo prośby. Jeżeli czegoś rozpaczliwie się potrzebuje, nie mówi się ?kobieto, kobieto , mówi się ?proszę pani, proszę pani . Tak jak ona teraz. (...) ? Proszę pani ? powtarza, może zresztą powiedziała coś innego, okropnie bełkocze. Niemniej już mnie ma .