Czy filozofia wyszła z jaskini? To pytanie nasuwa si w kontekście lektury tzw. metafory jaskini Platona. Łatwo bowiem sobie wyobrazić, że człowiek wszedł do jaskini z własnej woli: bądź szukając wygodnego mieszkania, gotowego domu, bądź ze strachu przed otaczającym go światem. Nie możemy też wykluczyć, że to ciekawość światła zwyciżyła strach, a nie odwrotnie, i wyprowadziła człowieka na powrót z jaskini do świata zewntrznego, tak jak niepokój intelektualny wyprowadza kajdaniarza z jaskini, czyniąc go filozofem. Czy Platoska metafora jest wic echem doświadcze człowieka pierwotnego, który zdobył si na odwag opuszczenia jaskini, tak jak czyni to Platoski filozof? A może jest ona literackim żartem Platona, który signął do przygód Odyseusza w jaskini Polifema, chcąc przedstawić filozofa jako sprytnego i odważnego niczym Odys.
A może Platon inspirował si kultami misteryjnymi, w ramach których inicjowany napotykał w ciemnościach światło, wskazujące mu drog do nowego życia. W tym sensie filozofowanie i podążanie za światłem słonecznym byłoby wyborem nowej drogi życia dla wtajemniczonych w filozofi? A może metafora jaskini jest daleką reminiscencją biblijnej przypowieści o Danielu zamknitym w jaskini z lwami, ocalonym przez swoją wiar, a z jaskini może wyjść (stać si filozofem), tylko ten, kto wierzy w słuszność wybranej przez siebie drogi? A może wreszcie chodzi po prostu o to, że ta i inne metafory Platona zawładnły myśleniem filozoficznym, czy też myśleniem jako takim, zniewalając ludzkość owym jaskiniowym sposobem myślenia, z którego ludzie nie zdołają si już wyzwolić?