Tym razem autor książki Tajlandia. Dwa spełnione marzenia wybrał się wraz z narzeczoną i jej koleżanką do Indii. Przekonani, że po wizytach w innych azjatyckich krajach są odpowiednio zahartowani, ze zdumieniem odkryli, że – jak zauważył sam autor – „Indie to zupełnie inny poziom azjatyckości. Miejsce, w którym brud miesza się z elegancją, bieda z bogactwem, piękno z kiczem, smród zgnilizny z zapachem kadzideł…”. Na szczęście przy odrobinie dobrych chęci i pozytywnym nastawieniu do wszystkiego dało się przywyknąć – i do nocnych pociągów bez miejscówek, i do braku higieny, do chaosu na drogach czy do wszechobecnych naciągaczy – a Indie okazały się wspaniałym krajem z życzliwymi, otwartymi ludźmi.Anna, Kasia i Paweł odwiedzili, rzecz jasna, atrakcje i miejsca opisywane w przewodnikach i znane ze zdjęć czy literatury – a więc Tadż Mahal i Kadźiurajo, ghaty w Waranasi i „różowe miasto” Dżajpur, zabytkowe forty i świątynie. W ich planach znalazły się też wypady z przewodnikiem do dżungli (w nocy i w dzień), podglądanie słonia i skiritów (nie, skirit to nie jest gatunek tygrysa), spektakl kathakali (zdaniem autora, dla koneserów), udział w hinduskim weselu i wizyta w lokalnej Dolinie Krzemowej. Nie zabrakło przeróżnych doświadczeń kulinarnych (w końcu nie samym kurczakiem curry człowiek żyje), zwiedzania pachnącego ogrodu przypraw i degustacji herbaty (teraz wiemy, dlaczego w Indiach warto nosić ze sobą własną łyżkę), jak również przygody z masażem ajurwedyjskim (hmmm… też dla koneserów) i oczywiście lekcji jogi. A pomiędzy tym wszystkim było to, co najcenniejsze, czyli spotkania i rozmowy z mieszkańcami, zaproszenia do hinduskich domów, wspólne posiłki i wycieczki, czyli poznawanie zwyczajnego, codziennego życia, któremu przewodniki raczej nie poświęcają wiele miejsca.Podobno „każdy, kto był w Indiach, patrzył na to samo, lecz widział coś zupełnie innego”. Autor doszedł do wniosku, że patrzył na Indie oczami, natomiast jego towarzyszki podróży odbierały je… sercem. Czy rzeczywiście tak było? Wystarczy sięgnąć po tę książkę i sprawdzić samemu – Wojciech Cejrowski.Paweł Skiba (1988) – bioinformatyk, przedsiębiorca. Amator gry na saksofonie, były hodowca egzotycznych zwierząt, entuzjasta sztuk walki i triathlonów. Nie boi się robactwa, a kulturę nowego kraju najchętniej poznaje przez żołądek. W azjatyckiej knajpie potrafi zjeść wszystko (nawet jeśli to się rusza), a potem może zagrać na saksofonie oraz zorganizować i przetrwać bijatykę. Egzemplarze powystawowe - mogą zawierać zbite rogi, rozdarcia, przybrudzenia,rysy.