Karel Čapek (1890-1938) - jeden z najwybitniejszych czeskich pisarzy XX-lecia międzywojennego i chyba obok Jaroslava Haka najbardziej znany w świecie. Sławę przyniosły mu katastrificzny dramat RUR (Rossum s Universal Robots), fantastyczno-naukowa, groteskowa powieść Inwazja jaszczurów i właśnie trylogia Hordubal Meteor Zwyczajne życie. Trylogia ta uważana jest za najdojrzalsze dzieło Čapka. Czy prawda ma charakter wzgldny? Czy wszystko jest relatywne? Zdaje się pytać autor w tej trylogii niepowiązanych ze sobą powieści. Oddajmy głos autorowi: Trzy razy opowiedziano tu [w Hordubalu ] te same zdarzenia: jak przeżywał je Hordubal, jak widzą je żandarmi, a wreszcie, jak ocenia, je sąd. Zgrzyty są coraz ostrzejsze, sprzeczności i kontrasty coraz wiksze, pomimo, czy może dlatego, że chodzi o stwierdzenie prawdy. Nie znaczy to bynajmniej, że prawdy nie ma, ale jest ona głębsza i trudniejsza, jak i rzeczywistość jest bogatsza i bardziej skompliklowana, niż zazwyczaj przypuszczamy. Podobną sytuacj mamy w Meteorze : I tu życie człowieka jest opowiedziane na 4 sposoby. Tym razem jednak nie o to chodzi, jak dalece ludzie różnią si w kometarzach, które ostatecznie musieli wyssać z palca. Uwagę zwraca raczej to, że w pewnych szczegółach zgadzają si ze sobą, że midzy przypuszczalną rzeczywistością a komentarzem jest pewna zbieżność. A wreszcie o Zwyczajnym życiu pisze autor: I oto jesteśmy u celu: tu znajdujemy tę wielkość, a nawet jej przyczyny. Człowiek jest tłumem rzeczywistych i możliwych istot. Na pierwszy rzut okawydaje się to jeszcze większym chaosem, czymś w rodzaju dezintegracji człowieka (...) I tu dopiero autor usłyszał odpowiedż: Ależ wszystko jest w porządku, przecież właśnie dlatego możemy poznawać i pojmować wielość, że sami jesteśmy wielkością!