W okresie 20-lecie międzywojennego II Rzeczypospolita dążyła do rozbudowana swoich sił zbrojnych (zwłaszcza w latach 30. XX wieku), a sporą rolę przywiązywała do rozwoju artylerii, która obok piechoty i kawalerii stanowiła główny element polskich sił zbrojnych. W lecie 1939 r., jeszcze przed mobilizacją, w jej szeregach znajdowało się ok. 61.000 oficerów i żołnierzy, co stanowiło ok. 14% liczebności Wojska Polskiego na stopie pokojowej. Warto dodać, że na stopie pokojowej polska dywizja piechoty posiadała w swym składzie pułk artylerii lekkiej z 3 dywizjonami armat kal. 75 mm albo haubic wz.1914/19 oraz dywizjon artylerii ciężkiej w składzie dwóch baterii dział kal.105 mm i 155 mm. Zakładano, że w toku mobilizacji komponent artyleryjski zostanie w dywizji piechoty wzmocniony co częściowo zrealizowano już w toku walk we wrześniu 1939 roku. Polska artyleria polowa, choć w miarę liczna, opierała się na sprzęcie często przestarzałym i ustępującym swym niemieckim czy radzieckim odpowiednikom. Niewystarczający był również stopień jej zmotoryzowania, a wysoce anachroniczny ? system dowodzenia i łączności. Polska artyleria dysponowała też wieloma rodzajami armat i haubic, wśród których można wskazać np. armatę kal. 105 mm wz. 29, haubicę kal. 155 mm wz. 17 czy armatę kal. 76 mm wz.02/26.