Po trzech - metaliterackich - powieściach (m.in. Bartleby i spółka ) poświęconych syndromom twórczej niemożności, literackiego zaniemówienia, swoistym ucieczkom wielkich pisarzy w milczenie czy nawet w samounicestwienie, Enrique Vila-Matas postanowił po wielu latach wrócić do opowiadań, w których miast eseistycznych konstrukcji, erudycyjnych wywodów, literatury o literaturze, do głosu dojść ma samo życie, bohaterowie z krwi i kości, rozterki zwykłego, szarego człowieka. I jak zwykle u hiszpańskiego mistrza mistyfikacji i kamuflażu, samo życie okazuje się czymś więcej albo czymś jeszcze mniej a zwykli bohaterowie stają się eksploratorami przepaści . Opowiadania zaś kolejną zabawą autora Krótkiej historii literatury przenośnej z przeróżnymi konwencjami i konwenansami.