W poprzedniej swojej powieści zatytułowanej Odlot dzikich gęsi Tadeusz Zubiński dowiódł że sprawy zaliczane dziś do odległej okupacyjnej historii potrafi ciekawie literacko opisać i ocenić z współczesnego punktu widzenia - czyli z perspektywy wzbogaconej o zbiorowe doświadczenia traumatyczne przeżycia Polaków w późniejszym półwieczu. Tamta powieść odnosiła się do czasu wojny lecz można było z niej wyciągnąć wniosek że ta światowa katastrofa zostawiła u nas po sobie w spadku system ufundowany na fundamencie zbrodni zakłamania i wyzwalania najbardziej prymitywnych instynktów ludzkich. Najnowsza powieść opatrzona wymownym tytułem Dawno i daleko której mityczną figurą staje się wspominany tu wielokrotnie bohater Odlotu... pesymistyczny pisarz Jassmont kontynuuje wątek zgubnego tragicznego dla Polaków dziedzictwa wojny i lat po wyzwoleniu - ale już w okresie tak zwanej małej stabilizacji czyli w gomułkowskiej epoce PRL-u. Nie jest to okres zbytnio hołubiony w polskiej literaturze. Zubiński z intuicją i inwencją unikając pułapek małego realizmu - który dominował w prozie lat 60. - odtwarza obraz świata zdławionego przez relikty okupacyjnej przeszłości i komunistycznej często jednak pozostającej w fazie postulatywnej teraźniejszości. Bohaterowie powieści usiłują dochować wierności swoim kodeksom moralnym ideałom i wzorcom postępowania wykształconym jeszcze w przedwojennej Polsce - lecz na ogół bez powodzenia. Sugestywnie z wyczuciem i bagażem doświadczeń i przeżyć wyniesionych z okresu własnej młodości autor - na tle pięknie poetycko odmalowanej przyrody - zarysowuje panoramę charakterystycznych postaw ówczesnej zbiorowości polskiej. Mieczysław Orski