Książka Artura Grabowskiego stanowi ważną i odważną propozycję nie tylko lektury dużej części polskiej poezji dwudziestowiecznej, ale też określenia na nowo jej miejsca w rzeczywistości kulturowych zmian i wstrząsów. Pełna zarówno finezyjnych analiz, jak i szerokich kontekstów, zachęca do myślenia z poetami i wskazuje raz jeszcze na coś, o czym – jak się zdaje – zapomnieliśmy: na swoisty i niepowtarzalny charakter aktu twórczego. [] Autor posiadł umiejętność istotną w przypadku każdej refleksji humanistycznej: zdolność łączenia pozornie niemożliwych do pogodzenia strategii – z jednej strony eksponowania własnego, wyrazistego stanowiska wobec podejmowanych problemów, z drugiej zaś odkrywania całej ich złożoności. [] Warto podkreślić również to, że nie tylko układ samej książki jest nieprzypadkowy i dogłębnie przemyślany – autor wskazuje także na jej miejsce pośród swego dotychczasowego dorobku jako pozycji będącej kontynuacją wcześniej podejmowanych zagadnień. Dr hab. Andrzej Niewiadomski, prof. UMCS