Książka jest próbą syntetycznego opisu dorobku krytycznoliterackiego autora Sanatorium pod klapsydrą . Na kanwie rozmaitych wypowiedzi paraliterackich (recenzje, listy, autotematyczne teksty publicystyczne) usiłuje również określić samoświadomość drohobyckiego nauczyciela jako twórcy i badacza literatury w jednej osobie. Dobrze udokumentowane mistrzostwo Schulzowskiej sztuki interpretacji skłania do uchylenia tradycyjnej, negatywnej antynomii artysty i krytyka oraz uznania istotnej komplementarności tych dwu ról pełnionych przez pisarza.