Białe. Zimna wyspa Spitsbergen to fantastyczny reportaż o najbardziej na północ wysuniętym miejscu ziemskiego globu, które zamieszkuje człowiek.
Daleko za kołem polarnym, na Oceanie Arktycznym, leży największa wyspa Norwegii: Spitsbergen. Znana jest od końca XVI wieku, kiedy dotarła do niej wyprawa kierowana przez Willema Barentsa. To najdalej wysunięty na północ skrawek lądu na stałe zamieszkiwany przez ludzi. Obecnie populacja wyspy liczy około 3 tys. mieszkańców. Spitsbergen, znany niegdyś głównie jako baza wielorybnicza, zamieszkiwany jest obecnie przez międzynarodową społeczność, na którą składają się w dużej części uczeni z rozmaitych dziedzin.
Pochodzą z niemal pięćdziesięciu krajów całego świata. Przyjechali tu, aby żyć i pracować na rzecz nauki, ludzkości, ratowania przyrody. Trafili do miejsca, gdzie warunki są niezwykle surowe: wieczny mróz i dwie pory roku, czyli albo półroczne mroki arktycznej nocy, albo nieustające światło polarnego dnia.
Na Spitsbergenie znajdują się siedziby kilku niezwykłych instytucji. Jest wśród nich Światowe Archiwum Arktyczne, zwane też Biblioteką Końca Świata. Niedawno zdeponowana została w nim zdigitalizowana twórczość Wisławy Szymborskiej. Natomiast w Międzynarodowym Banku Nasion gromadzone są pierwociny roślin z całego świata, również gatunków wymarłych, które dzięki temu można rekonstruować. Na wyspie znajduje się wiele stacji badawczych, m.in. Stacja Polarna Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Hornsund.
Egzemplarze powystawowe - mogą zawierać zbite rogi, rozdarcia, przybrudzenia, rysy.