Wszystko, co ma w sobie najgorszego, i wszystko, co w niej najlepsze, pochodzi z tego samego źródła.Scheda po kądzieli nie jest łatwa do przyjęcia.Podobno w piekle jest specjalne miejsce dla kobiet, które nie pomagały innym kobietom. Jedyna droga ucieczki wiedzie przez wyjątkowo zdradzieckie szczeliny istnienia, ale pierwsza, która je pokona, utoruje drogę kolejnym.Pięć kobiet urodzonych w latach siedemdziesiątych.Pięć życiorysów na pozór od siebie odległych, ale kiedy się im przyjrzeć z bliska – zaskakująco zbieżnych. Pięć możliwych scenariuszy „normalnego życia”, naznaczonego przemocą emocjonalną.Paradoksalnie w konserwowaniu negatywnych stereotypów wobec kobiet prym wiodą… kobiety.Bohaterki decydują się przerwać błędne koło i zerwać z bezrefleksyjnym życiem. Dostęp do własnych uczuć i emocji zyskują dzięki „odpamiętaniu” — odczarowaniu dzieciństwa oraz dzięki trudnej przyjaźni, która je połączy.Czy te najmłodsze będą umiały zerwać ze schematyczną egzystencją, do jakiej zostały wychowywane? Czy międzypokoleniowy dialog w ogóle jest jeszcze możliwy?Książka wciąga i trzyma jak toksyczna rodzina. Wszyscy mężczyźni – dziadkowie, ojcowie i mężowie – mają coś na sumieniu (poza Pawłem – bo nie żyje), podobnie jak powielające złe wzorce kobiety: babcie, a zwłaszcza matki. Tylko na przyjaciółkach można polegać. Na szczęście „Pustostan" zamieszkują pełnokrwiste bohaterki, z którymi chce się spędzać czas. Świetnie napisane, chwilami nieodparcie śmieszne. Przerażająco śmieszne, bo prawdziwe. Ignacy KarpowiczEmancypacja to nie rurka z kremem. Tu nie ma czasu na czułe słówka. „Pustostan” to manifest kobiet, które czerpią siłę z siostrzeństwa, a jednocześnie boleśnie się na nim zawodzą. Brzmi to jak sprzeczność, ale czasami bunt przeciwko toksycznym relacjom jest początkiem zmian w naszym życiu. A bohaterka tej powieści pragnie zmian i wyrwania się z nudnego i bolesnego schematu grzecznej dziewczynki.Sylwia ChutnikAgnieszka Nietresta-Zatoń (ur. 1974) — literaturoznawczyni zafascynowana granicznymi stanami emocjonalnymi i egzystencjalnymi w literaturze i w życiu. Autorka książek: Małgorzata Hillar. Szkic monograficzny (Kraków 2003, Wyd. Homini), nominowanej do nagrody im. Ludwika Frydego; Powołani na bunt. Transgresje polskich poetów XIX wieku (Kraków 2010, Wyd. Akademickie) oraz artykułów naukowych publikowanych w tomach zbiorowych i periodykach. Szukając pomostu między językiem naukowym i literackim, zaczęła pisać opowiadania, blogi, uprawiać webwriting i copywriting.Przyznaje rację Wisławie Szymborskiej: Nie ma rozpusty gorszej niż myślenie. Za swoim ukochanym poetą Stanisławem Grochowiakiem powtarza: Bunt nie przemija, bunt się ustatecznia. Pytana, po co jej tyle książek, zasłania się cytatem z Susan Sontag: Kiedy czytam, zawsze mam wrażenie, jakbym jadła. Natomiast potrzeba czytania jest jak nieznośny wilczy głód.Matka dwojga dzieciąt, żona jednego męża, pani od polskiego kilku roczników gimnazjalistów.